Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

a mari

  • 1 Suáve, marí magnó turbántibus áequora véntis, É terrá magn(um) álteriús spectáre labórem

    Сладко, когда на просторах морских разыграются ветры,
    С твердой земли наблюдать за бедою, постигшей другого
    Лукреций, "О природе вещей", II, 1-6:
    Suáve, marí magnó turbántibus áequora véntis,
    É terrá magn(um) álteriús sprectáre labórem;
    Non quia véxarí quemquámst jucúnda volúptas,
    Séd quibus ípse malís careás quia cérnere suáv(e) est.
    Pér campós instrúcta tuá sine párte perícli.
    Сладко, когда на просторах морских разыграются ветры,
    С твердой земли наблюдать за бедою, постигшей другого,
    Не потому, что для нас будут чьи-либо муки приятны,
    Но потому, что себя вне опасности чувствовать сладко.
    Битве, когда самому не грозит никакая опасность.
    (Перевод Ф. Петровского)
    Почти все, в чем обвинен Монталамбер, заключается уже в самом вступлении. Вот это вступление: "Есть умы такого дурного склада, что не считают высшим благом спокойствие и тишину. Есть люди, чувствующие потребность выходить по временам из спокойного однообразия своей обычной жизни. Есть воины, которые, несмотря на то, что разбиты, ранены, скованы, осуждены на мертвое бездействие, утешаются и оживляются, глядя на чужие битвы и опасности. Их привлекает не то печальное и низкое чувство уверенного эгоизма, что Лукреций изобразил в своих знаменитых стихах:
    Suave, mari magno turbantibus aequora ventis,
    E terra magnum alterius spectare laborem...
    Per campos instricta, tua sine parte pericli.
    Нет, это чувство было более чистое и более возвышенное: это усилие обезоруженного атлета, который, присутствуя зрителем у арены, где уже не бороться ему, рукоплещет подвигам своих более счастливых соперников и подает борцам голос сочувствия, затерянный, но не погибший среди великодушных кликов внимательной толпы. (М. Л. Михайлов, Парижские письма.)
    Шлите мне новости, сообщайте о смертях, поражениях, преступлениях и бедствиях моих друзей; а также о делах литературных, о спорах и критике. Все это будет приятно - suave mari magno, etc. (Джордж Байрон - Фрэнсису Ходжсону, 16.VII 1809.)
    Я люблю смотреть, как надвигается и грохочет гроза, или - на вашем классическом языке, мистер Олдбок - suave mari magno и так далее. (Вальтер Скотт, Антикварий.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Suáve, marí magnó turbántibus áequora véntis, É terrá magn(um) álteriús spectáre labórem

  • 2 A mari usque ad mare

    "От моря до моря".
    Девиз на гербе Канады.
    Источник - Псалтырь, 71. 8.

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > A mari usque ad mare

  • 3 A mari usque ad mare

    Latin Quotes (Latin to English) > A mari usque ad mare

  • 4 mariambulus

    Латинско-русский словарь > mariambulus

  • 5 tera

    terra (archaic tera, Varr. L. L. 5, 4, 21), ae ( gen. terras, Naev. ap. Prisc. p. 679 P.: terraï, Enn. ap. Charis. p. 7 ib. (Ann. v. 479 Vahl.); Lucr. 1, 212; 1, 251; 2, 1063; 3, 989 et saep.), f. [perh. Sanscr. root tarsh-, to be dry, thirsty; Lat. torreo, torris; Germ Durst; Engl. thirst; prop. the dry land], the earth, opp. to the heavens, the sea, the air, etc.; land, ground, soil (cf.: tellus, solum).
    I.
    In gen.:

    principio terra universa cernatur, locata in mediā sede mundi, solida et globosa et undique ipsa in sese nutibus suis conglobata, etc.,

    Cic. N. D. 2, 39, 98:

    terra in medio mundo sita,

    id. Tusc. 1, 17, 40:

    hunc statum esse hujus totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, eaque suā vi nutuque teneatur,

    id. de Or. 3, 45, 178:

    umbra terrae,

    id. Rep. 1, 14, 22:

    terrae motus,

    earthquakes, id. Div. 1, 18, 35; 1, 35, 78; cf. Sen. Q. N. 6, 1, 1 sqq.; Curt. 4, 4 fin.: Plin. 2, 79, 81, § 191 sq.:

    res invectae ex terrā,

    Cic. Rep. 2, 5, 10:

    terra continens adventus hostium denuntiat,

    id. ib. 2, 3, 6:

    Massilia fere ex tribus oppidi partibus mari alluitur: reliqua quarta est, quae aditum habeat a terrā,

    Caes. B. C. 2, 1:

    cui parti (insulae) nulla est objecta terra,

    id. B. G. 5, 13:

    iter terrā petere,

    Cic. Planc. 40, 96; cf.:

    ipse terrā eodem pergit,

    Liv. 31, 16, 3:

    esse in terrā atque in tuto loco,

    on solid ground, Plaut. Merc. 1, 2, 87:

    ex magnā jactatione terram videns,

    Cic. Mur. 2, 4: terrā marique, by land and by water (very freq.), id. Att. 9, 1, 3; id. Imp. Pomp. 19, 56; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; Sall. C. 13, 3; cf. Cic. Ac. 2, 38, 120:

    insidiae terrā marique factae,

    id. Verr. 1, 2, 3;

    the form et terrā et mari is also class.,

    id. ib. 2, 2, 39, § 96 (B. and K. bracket the first et); 2, 5, 50, § 131; id. Mur. 15, 33; Liv. 37, 29, 5; Nep. Hann. 10, 2; id. Ham. 1, 2; id. Alcib. 1, 2; Sen. Ep 60, 2; 101, 4;

    for which also: bellum terrā et mari comparat,

    id. Att. 10, 4, 3:

    terrā ac mari,

    id. Verr. 2, 2, 2, § 4:

    marique terrāque usque quāque quaeritat,

    Plaut. Poen. prol. 105:

    aut terrā aut mari,

    id. Ps. 1, 3, 83:

    mari atque terrā,

    Sall. C. 53, 2:

    mari ac terrā,

    Flor. 2, 8, 11:

    mari terrāque,

    Liv. 37, 11, 9; 37, 52, 3:

    natura sic ab his investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terrā (ut poëtice loquar) praetermissa sit,

    Cic. Fin. 5, 4, 9:

    eorum, quae gignuntur e terrā, stirpes et stabilitatem dant iis, quae sustinent, et ex terrā sucum trahunt, etc.,

    id. N. D. 2, 47, 120:

    num qui nummi exciderunt, ere, tibi, quod sic terram Obtuere?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 17:

    tollere saxa de terrā,

    Cic. Caecin. 21, 60:

    tam crebri ad terram accidebant, quam pira,

    Plaut. Poen. 2, 38; so,

    ad terram,

    id. Capt. 4, 2, 17; id. Pers. 2, 4, 22; id. Rud. 4, 3, 71:

    aliquem in terram statuere,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    ne quid in terram defluat,

    Cic. Lael. 16, 58:

    penitus terrae defigitur arbos,

    Verg. G. 2, 290; so. terrae (dat.), id. ib. 2, 318; id. A. 11, 87; Ov. M. 2, 347; Liv. 5, 51, 3; Plin. 14, 21, 27, § 133 al.:

    sub terris si jura deum,

    in the infernal regions, Prop. 3, 5 (4, 4), 39; cf.:

    mei sub terras ibit imago,

    Verg. A. 4, 654:

    genera terrae,

    kinds of earth, Plin. 35, 16, 53, § 191:

    Samia terra,

    Samian pottery clay, id. 28, 12, 53, § 194: terrae filius, son of earth, i. e. human being, Cic. Att. 1, 13, 4:

    terrā orti,

    natives of the soil, aborigines, autochthones, Quint. 3, 7, 26: cum aquam terramque ab Lacedaemoniis petierunt, water and earth (as a token of subjection), Liv. 35, 17, 7:

    terram edere,

    Cels. 2, 7, 7. —
    B.
    Personified, Terra, the Earth, as a goddess;

    usu. called Tellus, Magna Mater, Ceres, Cybele, etc.: jam si est Ceres a gerendo, Terra ipsa dea est et ita habetur: quae est enim alia Tellus?

    Cic. N. D. 3, 20, 52; cf. Varr. R. R. 1, 1, 5; Ov. F. 6, 299; 6. 460; Hyg. Fab. 55; 140; 152; Naev. 2, 16; Suet. Tib. 75. —
    II.
    In partic., a land, country, region, territory (cf.: regio, plaga, tractus): Laurentis terra, Enn. ap. Prisc. p. 762 P. (Ann. v. 35 Vahl.):

    terra erilis patria,

    Plaut. Stich. 5. 2, 2; cf.:

    in nostrā terrā in Apuliā,

    id. Cas. prol. 72:

    tua,

    id. Men. 2, 1, 4:

    mea,

    Ov. Tr. 1, 1, 128:

    in hac terrā,

    Cic. Lael. 4, 13:

    in eā terrā (sc. Sicilia),

    id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

    terra Gallia,

    Caes. B. G. 1, 30:

    terra Italia,

    Liv. 25 7, 4 Drak. N. cr.; 29, 10, 5; 30, 32, 6; 38, 47 6; 39, 17, 2;

    42, 29, 1: Africa,

    id. 29, 23, 10 Hispania, id. 38, 58, 5:

    Pharsalia,

    id. 33, 6, 11. —In plur.:

    in quascumque terras,

    Cic. Rep. 2, 4, 9:

    eae terrae,

    id. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    qui terras incolunt eas, in quibus, etc.,

    id. N. D. 2, 16, 42:

    abire in aliquas terras,

    id. Cat. 1, 8, 20:

    (Cimbri) alias terras petierunt,

    Caes. B. G. 7, 77 et saep. — Esp., terrae, the earth, the world:

    pecunia tanta, quanta est in terris,

    in the whole earth, in the world, Cic. Agr. 2, 23, 62:

    quid erat in terris, ubi, etc.,

    id. Phil. 2, 19, 48; 2, 20, 50; 2, 23, 57; id. Cael. 5, 12:

    ruberes Viveret in terris te si quis avarior,

    Hor. Ep. 2, 2, 157; Sen. Prov. 2, 9; so,

    aureus hanc vitam in terris Saturnus agebat,

    Verg. G. 2, 538:

    terrarum cura,

    id. ib. 1, 26. — Ante-class., also in terrā, in the world:

    quibus nunc in terrā melius est?

    Plaut. Poen. 5, 4, 100:

    scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

    id. Cist. 4, 1, 8; id. Mil. 1, 1, 52; 2, 3, 42; id. Bacch. 5, 2, 51; id. Aul. 5, 9, 12; id. Curc. 1, 2, 51.—Hence also the phrase orbis terrarum, the world, the whole world, all nations:

    quae orbem terrarum implevere famā,

    Plin. 36, 36, 13, § 76:

    Graecia in toto orbe terrarum potentissima,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    cujus tres testes essent totum orbem terrarum nostro imperio teneri,

    Cic. Balb. 6, 16; but freq. also orbis terrarum, the world, i. e. the empire of Rome:

    orbis terrarum gentiumque omnium,

    id. Agr. 2, 13, 33; cf. id. Rosc. Am. 36, 103;

    while orbis terrae,

    the globe, the earth, the world, id. Phil. 13, 15, 30; id. Fam. 5, 7, 3; id. Fl. 41, 103; id. Agr. 1, 1, 2;

    but also with ref. to the Roman dominion,

    id. de Or. 3, 32, 131; id. Sull. 11, 33; id. Dom. 42, 110; id. Phil. 8, 3, 10; id. Off, 2, 8, 27; id. Cat. 1, 1, 3; cf.

    of the Senate: publicum orbis terrae consilium,

    id. Fam. 3, 8, 4; id. Cat. 1, 4, 9; id. Phil. 3, 14, 34; 4, 6, 14; 7, 7, 19;

    v. orbis: quoquo hinc asportabitur terrarum, certum est persequi,

    Ter. Phorm. 3, 3, 18: ubi terrarum esses, ne suspicabar quidem, in what country, or where in the world, Cic. Att. 5, 10, 4, so, ubi terrarum, id. Rab. Post. 13, 37:

    ubicumque terrarum,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 143; id. Phil. 2, 44, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > tera

  • 6 terra

    terra (archaic tera, Varr. L. L. 5, 4, 21), ae ( gen. terras, Naev. ap. Prisc. p. 679 P.: terraï, Enn. ap. Charis. p. 7 ib. (Ann. v. 479 Vahl.); Lucr. 1, 212; 1, 251; 2, 1063; 3, 989 et saep.), f. [perh. Sanscr. root tarsh-, to be dry, thirsty; Lat. torreo, torris; Germ Durst; Engl. thirst; prop. the dry land], the earth, opp. to the heavens, the sea, the air, etc.; land, ground, soil (cf.: tellus, solum).
    I.
    In gen.:

    principio terra universa cernatur, locata in mediā sede mundi, solida et globosa et undique ipsa in sese nutibus suis conglobata, etc.,

    Cic. N. D. 2, 39, 98:

    terra in medio mundo sita,

    id. Tusc. 1, 17, 40:

    hunc statum esse hujus totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, eaque suā vi nutuque teneatur,

    id. de Or. 3, 45, 178:

    umbra terrae,

    id. Rep. 1, 14, 22:

    terrae motus,

    earthquakes, id. Div. 1, 18, 35; 1, 35, 78; cf. Sen. Q. N. 6, 1, 1 sqq.; Curt. 4, 4 fin.: Plin. 2, 79, 81, § 191 sq.:

    res invectae ex terrā,

    Cic. Rep. 2, 5, 10:

    terra continens adventus hostium denuntiat,

    id. ib. 2, 3, 6:

    Massilia fere ex tribus oppidi partibus mari alluitur: reliqua quarta est, quae aditum habeat a terrā,

    Caes. B. C. 2, 1:

    cui parti (insulae) nulla est objecta terra,

    id. B. G. 5, 13:

    iter terrā petere,

    Cic. Planc. 40, 96; cf.:

    ipse terrā eodem pergit,

    Liv. 31, 16, 3:

    esse in terrā atque in tuto loco,

    on solid ground, Plaut. Merc. 1, 2, 87:

    ex magnā jactatione terram videns,

    Cic. Mur. 2, 4: terrā marique, by land and by water (very freq.), id. Att. 9, 1, 3; id. Imp. Pomp. 19, 56; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; Sall. C. 13, 3; cf. Cic. Ac. 2, 38, 120:

    insidiae terrā marique factae,

    id. Verr. 1, 2, 3;

    the form et terrā et mari is also class.,

    id. ib. 2, 2, 39, § 96 (B. and K. bracket the first et); 2, 5, 50, § 131; id. Mur. 15, 33; Liv. 37, 29, 5; Nep. Hann. 10, 2; id. Ham. 1, 2; id. Alcib. 1, 2; Sen. Ep 60, 2; 101, 4;

    for which also: bellum terrā et mari comparat,

    id. Att. 10, 4, 3:

    terrā ac mari,

    id. Verr. 2, 2, 2, § 4:

    marique terrāque usque quāque quaeritat,

    Plaut. Poen. prol. 105:

    aut terrā aut mari,

    id. Ps. 1, 3, 83:

    mari atque terrā,

    Sall. C. 53, 2:

    mari ac terrā,

    Flor. 2, 8, 11:

    mari terrāque,

    Liv. 37, 11, 9; 37, 52, 3:

    natura sic ab his investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terrā (ut poëtice loquar) praetermissa sit,

    Cic. Fin. 5, 4, 9:

    eorum, quae gignuntur e terrā, stirpes et stabilitatem dant iis, quae sustinent, et ex terrā sucum trahunt, etc.,

    id. N. D. 2, 47, 120:

    num qui nummi exciderunt, ere, tibi, quod sic terram Obtuere?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 17:

    tollere saxa de terrā,

    Cic. Caecin. 21, 60:

    tam crebri ad terram accidebant, quam pira,

    Plaut. Poen. 2, 38; so,

    ad terram,

    id. Capt. 4, 2, 17; id. Pers. 2, 4, 22; id. Rud. 4, 3, 71:

    aliquem in terram statuere,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    ne quid in terram defluat,

    Cic. Lael. 16, 58:

    penitus terrae defigitur arbos,

    Verg. G. 2, 290; so. terrae (dat.), id. ib. 2, 318; id. A. 11, 87; Ov. M. 2, 347; Liv. 5, 51, 3; Plin. 14, 21, 27, § 133 al.:

    sub terris si jura deum,

    in the infernal regions, Prop. 3, 5 (4, 4), 39; cf.:

    mei sub terras ibit imago,

    Verg. A. 4, 654:

    genera terrae,

    kinds of earth, Plin. 35, 16, 53, § 191:

    Samia terra,

    Samian pottery clay, id. 28, 12, 53, § 194: terrae filius, son of earth, i. e. human being, Cic. Att. 1, 13, 4:

    terrā orti,

    natives of the soil, aborigines, autochthones, Quint. 3, 7, 26: cum aquam terramque ab Lacedaemoniis petierunt, water and earth (as a token of subjection), Liv. 35, 17, 7:

    terram edere,

    Cels. 2, 7, 7. —
    B.
    Personified, Terra, the Earth, as a goddess;

    usu. called Tellus, Magna Mater, Ceres, Cybele, etc.: jam si est Ceres a gerendo, Terra ipsa dea est et ita habetur: quae est enim alia Tellus?

    Cic. N. D. 3, 20, 52; cf. Varr. R. R. 1, 1, 5; Ov. F. 6, 299; 6. 460; Hyg. Fab. 55; 140; 152; Naev. 2, 16; Suet. Tib. 75. —
    II.
    In partic., a land, country, region, territory (cf.: regio, plaga, tractus): Laurentis terra, Enn. ap. Prisc. p. 762 P. (Ann. v. 35 Vahl.):

    terra erilis patria,

    Plaut. Stich. 5. 2, 2; cf.:

    in nostrā terrā in Apuliā,

    id. Cas. prol. 72:

    tua,

    id. Men. 2, 1, 4:

    mea,

    Ov. Tr. 1, 1, 128:

    in hac terrā,

    Cic. Lael. 4, 13:

    in eā terrā (sc. Sicilia),

    id. Verr. 2, 4, 48, § 106:

    terra Gallia,

    Caes. B. G. 1, 30:

    terra Italia,

    Liv. 25 7, 4 Drak. N. cr.; 29, 10, 5; 30, 32, 6; 38, 47 6; 39, 17, 2;

    42, 29, 1: Africa,

    id. 29, 23, 10 Hispania, id. 38, 58, 5:

    Pharsalia,

    id. 33, 6, 11. —In plur.:

    in quascumque terras,

    Cic. Rep. 2, 4, 9:

    eae terrae,

    id. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    qui terras incolunt eas, in quibus, etc.,

    id. N. D. 2, 16, 42:

    abire in aliquas terras,

    id. Cat. 1, 8, 20:

    (Cimbri) alias terras petierunt,

    Caes. B. G. 7, 77 et saep. — Esp., terrae, the earth, the world:

    pecunia tanta, quanta est in terris,

    in the whole earth, in the world, Cic. Agr. 2, 23, 62:

    quid erat in terris, ubi, etc.,

    id. Phil. 2, 19, 48; 2, 20, 50; 2, 23, 57; id. Cael. 5, 12:

    ruberes Viveret in terris te si quis avarior,

    Hor. Ep. 2, 2, 157; Sen. Prov. 2, 9; so,

    aureus hanc vitam in terris Saturnus agebat,

    Verg. G. 2, 538:

    terrarum cura,

    id. ib. 1, 26. — Ante-class., also in terrā, in the world:

    quibus nunc in terrā melius est?

    Plaut. Poen. 5, 4, 100:

    scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

    id. Cist. 4, 1, 8; id. Mil. 1, 1, 52; 2, 3, 42; id. Bacch. 5, 2, 51; id. Aul. 5, 9, 12; id. Curc. 1, 2, 51.—Hence also the phrase orbis terrarum, the world, the whole world, all nations:

    quae orbem terrarum implevere famā,

    Plin. 36, 36, 13, § 76:

    Graecia in toto orbe terrarum potentissima,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    cujus tres testes essent totum orbem terrarum nostro imperio teneri,

    Cic. Balb. 6, 16; but freq. also orbis terrarum, the world, i. e. the empire of Rome:

    orbis terrarum gentiumque omnium,

    id. Agr. 2, 13, 33; cf. id. Rosc. Am. 36, 103;

    while orbis terrae,

    the globe, the earth, the world, id. Phil. 13, 15, 30; id. Fam. 5, 7, 3; id. Fl. 41, 103; id. Agr. 1, 1, 2;

    but also with ref. to the Roman dominion,

    id. de Or. 3, 32, 131; id. Sull. 11, 33; id. Dom. 42, 110; id. Phil. 8, 3, 10; id. Off, 2, 8, 27; id. Cat. 1, 1, 3; cf.

    of the Senate: publicum orbis terrae consilium,

    id. Fam. 3, 8, 4; id. Cat. 1, 4, 9; id. Phil. 3, 14, 34; 4, 6, 14; 7, 7, 19;

    v. orbis: quoquo hinc asportabitur terrarum, certum est persequi,

    Ter. Phorm. 3, 3, 18: ubi terrarum esses, ne suspicabar quidem, in what country, or where in the world, Cic. Att. 5, 10, 4, so, ubi terrarum, id. Rab. Post. 13, 37:

    ubicumque terrarum,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 143; id. Phil. 2, 44, 113.

    Lewis & Short latin dictionary > terra

  • 7 mare

    mare, is, Abl. ī, n. (gotisch marei, ahd. meri), das Meer (Ggstz. terra, u. Ggstz. ager), I) eig.: mare Aegaeum, Cic., Hadriaticum, Caes., Ionium, Liv.: mare Oceanus, Caes. u. Tac.: mare fluctuosum, Plaut.: vadosum, Caes. u. Sen.: mare tranquillum, Plaut., Cic. u.a., lene et tranquillum, Curt.: mare placidum, Verg. u. Plin. ep.: latum ac turbidum, Sen.: turbatum, turbatius, Plin. ep. u. Suet.: aestuans (Ggstz. tranquillum), Ps. Quint. decl.: mare vastum atque apertum, Caes.: nostrum mare, das Mittelländische Meer, Caes.: superum, das obere Adriatische u. Jonische, Cic.: inferum, das Etrurische, Cic.: conclusum, ein Binnenmeer, wie das Mittelländische, im Gegensatz zum offenen Weltmeere, Caes.: clausum, nicht schiffbares, Cic.: maris pontus, Meerestiefe, Verg. Aen. 10, 377: poet. Meeresflut, ibid. 1, 114. – se in mare deicere (vom Schiffe aus), Nep.: mare ingredi, zur See gehen, Cic.: mare turbatius ingredi, Suet.: mare pedibus ingredi, Lact. 4, 15, 21: numquam ingressum esse mare, Ter.: placido od. turbato mari vehi, Plin. ep.: infero mari hieme maximā navigare, Cic.: mare vastissimum hieme transire, Cic.: mare sulcare, Verg.: per mare currere (fahren), Hor.: ire mari, Verg.: mare infestum habere, unsicher machen (v. Seeräubern), Cic.: mari exactum esse, Plin. pan. – poet. übtr., mare aëris, Luftmeer = Luft, Lucr. – mari, zur See, Nep.: terrā marique, terrā et (ac) mari u. dgl., s. terra. – poet., v. einem Hartherzigen, e mari natus, od. mare te genuit, Catull., Tibull. u. Ov. – maria omnia caelo miscere, Himmel u. Erde vermengen = entsetzlichen Sturm erregen, Verg. Aen. 5, 790: mare caelo confundere, Himmel u. Erde vermengen = alles Mögliche versuchen, Iuven. 6, 283. – maria montesque polliceri, sprichw., goldene Berge versprechen, Sall. Cat. 23, 3. – in mare fundere aquas, sprichw., Wasser in einen Brunnen tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – II) meton.: 1) das Meerwasser, Seewasser, vinum mari condire, Plin.: Chium (vinum) maris expers, nicht mit Meerwasser vermischt, Hor. – 2) die Meerfarbe, Plin. 37, 80. – / Ungew. Abl. mare, Varro fr. u.a. bei Charis. 61, 6 sqq. Lucr. 1, 161. Ov. art. am. 3, 94; trist. 5, 2, 20; ex Pont. 4, 6, 46. Lact. de mort. pers. 21, 11: Genet. Plur. marum, Naev. bell. Pun. I. fr. V III. p. 10 ed. Vahlen. – Nbf. Nomin, maris, Corp. inscr. Lat. 5, 3014: Akk. marem, Inscr. in Visconti Mus. Pio-Clem. 1. p. 67 (wo usque ad marem).

    lateinisch-deutsches > mare

  • 8 viduus

    vidŭus, a, um [st2]1 [-] vide, privé de, qui manque de. [st2]2 [-] veuf, qui a perdu sa femme; qui n'a pas de femme, célibataire; veuve, qui a perdu son mari; qui n'a pas de mari, sans mari, non mariée. [st2]3 [-] qui a perdu son mâle. [st2]4 [-] non marié, qui est sans appui, solitaire (en parl. d'un arbre).
    * * *
    vidŭus, a, um [st2]1 [-] vide, privé de, qui manque de. [st2]2 [-] veuf, qui a perdu sa femme; qui n'a pas de femme, célibataire; veuve, qui a perdu son mari; qui n'a pas de mari, sans mari, non mariée. [st2]3 [-] qui a perdu son mâle. [st2]4 [-] non marié, qui est sans appui, solitaire (en parl. d'un arbre).
    * * *
        Viduus, vidua, viduum. Horat. Privé de quelque chose.
    \
        Ager viduus pecudibus. Colum. Où le bestail ne hante point, Vuide.
    \
        Anni vidui. Stat. lesquels on passe en vefvage.
    \
        Arbor vidua. Plin. Qui n'est point conjoincte et mariee à un sep de vigne.
    \
        Cubile viduum. Ouid. Auquel on couche sans compaignie.
    \
        Domus vidua. Ouidius. De laquelle le maistre ou la maistresse est morte.
    \
        Lectus viduus. Lucan. Seul, Où il n'y a point de compaignie.
    \
        Lecto viduo discedere. Ouid. Se remarier.
    \
        Nomen viduum sua fama. Plin. Un nom tout nud sans aucune expression de ses excellences.
    \
        Noctes viduas exigere. Ouid. Dormir la nuict toute seule sans son mari.
    \
        Pectus viduum amoris. Ouid. Privé de tout aguillon d'amour, Vuide d'amour.
    \
        Puellae viduae. Ouid. Non mariees.
    \
        Solum arboribus viduum. Colum. Où il n'y a point d'arbres, Terre vuide d'arbres.
    \
        Toro viduo iacere. Ouid. Coucher sans sa femme ou son mari.
    \
        Virgines viduae. Seneca. Non mariees.
    \
        Vitis vidua. Catul. Qui n'est point plantee au pied d'un arbre pour la soustenir.

    Dictionarium latinogallicum > viduus

  • 9 mare

    mare, is, Abl. ī, n. (gotisch marei, ahd. meri), das Meer (Ggstz. terra, u. Ggstz. ager), I) eig.: mare Aegaeum, Cic., Hadriaticum, Caes., Ionium, Liv.: mare Oceanus, Caes. u. Tac.: mare fluctuosum, Plaut.: vadosum, Caes. u. Sen.: mare tranquillum, Plaut., Cic. u.a., lene et tranquillum, Curt.: mare placidum, Verg. u. Plin. ep.: latum ac turbidum, Sen.: turbatum, turbatius, Plin. ep. u. Suet.: aestuans (Ggstz. tranquillum), Ps. Quint. decl.: mare vastum atque apertum, Caes.: nostrum mare, das Mittelländische Meer, Caes.: superum, das obere Adriatische u. Jonische, Cic.: inferum, das Etrurische, Cic.: conclusum, ein Binnenmeer, wie das Mittelländische, im Gegensatz zum offenen Weltmeere, Caes.: clausum, nicht schiffbares, Cic.: maris pontus, Meerestiefe, Verg. Aen. 10, 377: poet. Meeresflut, ibid. 1, 114. – se in mare deicere (vom Schiffe aus), Nep.: mare ingredi, zur See gehen, Cic.: mare turbatius ingredi, Suet.: mare pedibus ingredi, Lact. 4, 15, 21: numquam ingressum esse mare, Ter.: placido od. turbato mari vehi, Plin. ep.: infero mari hieme maximā navigare, Cic.: mare vastissimum hieme transire, Cic.: mare sulcare, Verg.: per mare currere (fahren), Hor.: ire mari, Verg.: mare infestum habere, unsicher machen (v. Seeräubern), Cic.: mari exactum esse, Plin. pan. – poet. übtr., mare aëris, Luftmeer = Luft,
    ————
    Lucr. – mari, zur See, Nep.: terrā marique, terrā et (ac) mari u. dgl., s. terra. – poet., v. einem Hartherzigen, e mari natus, od. mare te genuit, Catull., Tibull. u. Ov. – maria omnia caelo miscere, Himmel u. Erde vermengen = entsetzlichen Sturm erregen, Verg. Aen. 5, 790: mare caelo confundere, Himmel u. Erde vermengen = alles Mögliche versuchen, Iuven. 6, 283. – maria montesque polliceri, sprichw., goldene Berge versprechen, Sall. Cat. 23, 3. – in mare fundere aquas, sprichw., Wasser in einen Brunnen tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – II) meton.: 1) das Meerwasser, Seewasser, vinum mari condire, Plin.: Chium (vinum) maris expers, nicht mit Meerwasser vermischt, Hor. – 2) die Meerfarbe, Plin. 37, 80. – Ungew. Abl. mare, Varro fr. u.a. bei Charis. 61, 6 sqq. Lucr. 1, 161. Ov. art. am. 3, 94; trist. 5, 2, 20; ex Pont. 4, 6, 46. Lact. de mort. pers. 21, 11: Genet. Plur. marum, Naev. bell. Pun. I. fr. V III. p. 10 ed. Vahlen. – Nbf. Nomin, maris, Corp. inscr. Lat. 5, 3014: Akk. marem, Inscr. in Visconti Mus. Pio-Clem. 1. p. 67 (wo usque ad marem).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mare

  • 10 mare

    mare, is, n. (abl. mari, qqf. mare) [st2]1 [-] mer. [st2]2 [-] eau de mer. [st2]3 [-] vert, couleur verte.    - terra marique (terra et mari): sur terre et sur mer.    - Mare superum: la mer Adriatique.    - Mare inferum: la mer Tyrrhénienne.    - Mare nostrum: la mer Méditerranée.    - mare aeris, Lucr.: les champs de l'air.    - maria et montes polliceri, Sall.: promettre monts et merveilles.    - in mare fundis aquas, Ov.: tu portes de l'eau à la rivière ([dans la mer]).
    * * *
    mare, is, n. (abl. mari, qqf. mare) [st2]1 [-] mer. [st2]2 [-] eau de mer. [st2]3 [-] vert, couleur verte.    - terra marique (terra et mari): sur terre et sur mer.    - Mare superum: la mer Adriatique.    - Mare inferum: la mer Tyrrhénienne.    - Mare nostrum: la mer Méditerranée.    - mare aeris, Lucr.: les champs de l'air.    - maria et montes polliceri, Sall.: promettre monts et merveilles.    - in mare fundis aquas, Ov.: tu portes de l'eau à la rivière ([dans la mer]).
    * * *
        Mare, maris, neut. gen. Mer.
    \
        AEquor maris. Virgil. La pleine de la mer.
    \
        AEstus maris, Vide AESTVS. La maree.
    \
        Rabies maris. Virgil. La tempeste et tormente de mer.
    \
        Iratum. Horat. Mer courroucee.
    \
        Mediterraneum Plin. La mer Meditarranee.
    \
        Solicitum. Virgil. Esmeue et agitee des vents.
    \
        Tranquillum. Stat. Tranquille, Paisible, Calme, Bonasse.
    \
        Placidum per mare facere iter. Ouid. Quand il fait bonasse et tranquillité en mer.
    \
        Mare caelo miscere. Virgil. Mesler la mer et le ciel, Confondre et brouiller tout, Faire un grand trouble.
    \
        Mare, terra, caelum, di vestram fidem, satin'ego oculis plane video? Plaut. Un escri d'une personne troublee.
    \
        Mari terraque quaerere. Plaut. Par mer, et par terre, Par tout.

    Dictionarium latinogallicum > mare

  • 11 terra

    terra, ae, f. (›das Trockene‹; vgl. τερσαίνω neben torreo u. ex-torris), die Erde, im Gegensatz zum Himmel, zum Meere, zur Luft usw., der Erdkörper, der Erdboden, das Land, I) im allg.: a) der Erdkörper, die Erde, terrae motus, Erdbeben, Cic. u.a.: terra in mundo sita est, Cic.: hunc statum esse huius totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, Cic.: terrā caeloque (auf Erden u. am H.) aquarum penuria est, Curt. – im Ggstz. zum Meere, terrae marisque cursus, Verg.: dah. terrā, zu Lande, iter Brundisium terrā petere, Cic.: terrā eodem pergit, Liv.: terrā marique, Cic., od. mari terrāque, Plaut. u. Liv., od. et mari et terrā, Nep., od. pelago terrāque, Ov., zu Wasser und zu Lande, von der Land- und Seeseite (dah. sprichw., terrā marique alqm conquirere, jmd. an aller Welt Enden, überall suchen, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 2: terrā marique omnia exquirere, durchsuchen, Sall. Cat. 13, 3): quisquis mari, quisque terrā venerit, Liv.: hic (moenibus) inclusus non terrā, non mari quicqnam sui iuris cernere, Liv. – in terris, auf Erden, Cic. Cael. 12. Hor. ep. 2, 2, 157. Sen. prov. 2, 6, 9: hanc vitam in terris agere, Verg. georg. 2, 538. – sub terras (in die Unterwelt) ire, Verg. Aen. 4, 654: sub terris (in der Unterwelt) sint iura deûm et tormenta nocentum, Prop. 3, 5, 39. – b) die Erde = das Erdreich, α) übh.: glaeba terrae, Liv.: glaebae terrarum, Lucr.: terram edere (wie γην εσθίειν), Erde essen = ungenießbare Dinge zu sich nehmen, Cels. 2, 7: terra non bibitur, Erde (v. der Hefe), Vopisc. Firm. 4, 5. – mihi terram inice, wirf Erde auf mich, Verg.: eam voraginem coniectu terrae explere, Liv.: has (rates) terrā atque aggere integere, Caes.: manibus sagulisque terram exhaurire, Caes.: aquam terramque petere od. poscere, s. aqua. – terrae filius, Erdensohn = ein unbekannter Mensch, Cic. ep. 7, 9, 1 u. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59; vgl. Min. Fel. 21, 7 u. Lact. 1, 1, 1: terrā orti, Eingeborene, Autochthonen, Quint. 3, 7, 26. – β) die Erde in bezug auf die Beschaffenheit, der Boden, ea, quae gignuntur e terra, die Erd- od. Bodenerzeugnisse, Cic.: terra argillosa aut lapidosa, Varro: terra aut arida aut satiata, Sen.: terra praepinguis et uvida, Colum.: terra sterilis et emoriens, Curt.: neque aliud est colere quam resolvere et fermentare terram, Colum. – c) die Erde = der Erdboden, terrae hiatus, Ov., Sen. u.a. (u. so repentini terrarum hiatus, Cic.): in eo loco dehisse terram, Varro LL. (u. so dehiscat mihi terra! die E. möge sich vor mir auftun, mich verschlingen! Verg.): terram obtueri od. intueri, zur E. sehen, Plaut. u. Caes.: de terra saxa tollere, Cic.: alqm ad terram dare, zu Boden schlagen (strecken), werfen (schleudern), Plaut. u. Liv.: u. so alqm affligere ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alqm pronum in terram statuere (stauchen), Ter. – d) das einzelne Land, die Landschaft, abire in alias terras, in andere Länder, Cic.: in ea terra, Cic.: terra mea, Ov.: apposit. (s. Drak. Liv. 25, 7, 4), terra Arabia, Plaut.: terra Italia, Varro u. Liv.: terra Africa, Auct. b. Afr. – Plur. terrae, die einzelnen Länder zusammengenommen, die Erde, die Welt, terrae ultimae, Cic.: has terras incolentes, Cic.: pecunia quanta sit in terris, Cic.: orbis terrarum, der Erdkreis, Cic.: orbis terrarum omnium, Cic.: Carthaginienses principes terrarum, Liv.: populus princeps omnium terrarum, Liv. – solvent formidine terras, poet. = die Welt, die Menschen, Verg.: u. so terras coërceat omnes, Ov. – Genet. plur. oft partit. bei Advv. loci, ubi terrarum sumus? wo sind wir doch in aller Welt? Cic.: so auch ubicumque terrarum, Cic.: abire quo terrarum possent, Liv.: quoquo hinc asportabitur terrarum, Ter.: migrandum Rhodum aut aliquo terrarum, Brut. in Cic. ep.: nec usquam terrarum etc., Iustin. – II) personifiz., Terra, die Erde als Göttin, gew. Tellus, Cic. de nat. deor. 3, 52. Varro LL. 5, 57; r.r. 1, 1, 5. Ov. fast. 6, 299. – / in den Augurbüchern tera, s. Varro LL. 5, 21. – archaist. Genet. Sing. terrai, Lucr. 1, 212 u.a., terras, Naev. bell. Pun. 1. fr. 18 Vahlen.

    lateinisch-deutsches > terra

  • 12 gener

    gĕnĕr, ĕri, m.    - dat. sing. generi ; nomin. pl. generes Inscr. ; dat. pl. generibus Acc. Tr. 65. [st1]1 [-] gendre, mari de la fille. --- Cic. Off. 1, 129, etc. [st1]2 [-] gendre futur, fiancé. --- Virg. En. 2, 344 ; cf. Dig. 38, 10, 6. [st1]3 [-] mari de la petite-fille. --- Ulp. Dig. 50, 16, 136 ; Tac. An. 5, 6. [st1]4 [-] beau-frère. --- Just. 18, 4.
    * * *
    gĕnĕr, ĕri, m.    - dat. sing. generi ; nomin. pl. generes Inscr. ; dat. pl. generibus Acc. Tr. 65. [st1]1 [-] gendre, mari de la fille. --- Cic. Off. 1, 129, etc. [st1]2 [-] gendre futur, fiancé. --- Virg. En. 2, 344 ; cf. Dig. 38, 10, 6. [st1]3 [-] mari de la petite-fille. --- Ulp. Dig. 50, 16, 136 ; Tac. An. 5, 6. [st1]4 [-] beau-frère. --- Just. 18, 4.
    * * *
        Gener, huius generi, pen. corr. m. g. Cic. Gendre.

    Dictionarium latinogallicum > gener

  • 13 nubo

    nūbo, ĕre, nupsi, nuptum [st1]1 - tr. - voiler, couvrir.    - Don Hec. 656 ; Arn. 3, 118.    - aqua nubit terram, Arn.: l'eau couvre la terre. [st1]2 - intr. - [abcl][b]a - se voiler, se marier (prendre le voile pour se marier). - [abcl]b - se marier à (en parl. d'une plante).[/b]    - nubere alicui, épouser qqn [littt, prendre le voile (flammeum) à l'intention de qqn].    - cf. Cic. Div. 1, 104 ; Nat. 3, 59 ; Clu. 14, 21; Juv. 6, 141.    - nubere in familiam clarissimam, Cic. Cael. 34: prendre un mari dans une très illustre famille.    - collocare propinquas suas nuptum in alias civitates, Caes. BG. 1, 18, 7: donner ses proches en mariage dans d'autres cités.    - nubere alicui (cum aliquo): se marier avec qqn (en parlant de la femme).    - nubere apud aliquem, Gell.: se marier avec qqn.    - dare nuptum: donner en mariage.    - filiam nuptum collocare (dare): marier sa fille.    - pontificem rursus nubere nefas est, Tert.: il est interdit au pontife de se remarier.    - nubere uxori nolo meae, Mart. 8, 12, 2: je ne veux pas être la femme de ma femme (je ne veux pas être l'esclave de ma femme).    - nubere + dat. d'un nom de plante: se marier à, se lier à.    - vites populis nubunt, Plin. 14, 1, 3, § 10: les vignes se marient (se lient) aux peupliers (on marie la vigne au peuplier).    - tr. et passif. - neque nubent neque nubentur, Vulg.: ni les hommes ni les femmes ne se marieront.
    * * *
    nūbo, ĕre, nupsi, nuptum [st1]1 - tr. - voiler, couvrir.    - Don Hec. 656 ; Arn. 3, 118.    - aqua nubit terram, Arn.: l'eau couvre la terre. [st1]2 - intr. - [abcl][b]a - se voiler, se marier (prendre le voile pour se marier). - [abcl]b - se marier à (en parl. d'une plante).[/b]    - nubere alicui, épouser qqn [littt, prendre le voile (flammeum) à l'intention de qqn].    - cf. Cic. Div. 1, 104 ; Nat. 3, 59 ; Clu. 14, 21; Juv. 6, 141.    - nubere in familiam clarissimam, Cic. Cael. 34: prendre un mari dans une très illustre famille.    - collocare propinquas suas nuptum in alias civitates, Caes. BG. 1, 18, 7: donner ses proches en mariage dans d'autres cités.    - nubere alicui (cum aliquo): se marier avec qqn (en parlant de la femme).    - nubere apud aliquem, Gell.: se marier avec qqn.    - dare nuptum: donner en mariage.    - filiam nuptum collocare (dare): marier sa fille.    - pontificem rursus nubere nefas est, Tert.: il est interdit au pontife de se remarier.    - nubere uxori nolo meae, Mart. 8, 12, 2: je ne veux pas être la femme de ma femme (je ne veux pas être l'esclave de ma femme).    - nubere + dat. d'un nom de plante: se marier à, se lier à.    - vites populis nubunt, Plin. 14, 1, 3, § 10: les vignes se marient (se lient) aux peupliers (on marie la vigne au peuplier).    - tr. et passif. - neque nubent neque nubentur, Vulg.: ni les hommes ni les femmes ne se marieront.
    * * *
        Nubo, nubis, nupsi, et nuptus sum praeteritum facit, nuptum, nubere. Couvrir.
    \
        Nubere, Prendre mari, Espouser mari.
    \
        Nubere in familiam claram. Cice. Estre mariee à un compaignon de famille bien renommee.
    \
        Nubere dicuntur etiam arbores vitibus, et vites arboribus. Plin. Quand on les lie à des arbres pour les faire monter en hault.

    Dictionarium latinogallicum > nubo

  • 14 procul

    prŏcul, adv. [st2]1 [-] loin, au loin. [st2]2 [-] de loin. [st2]3 [-] à distance, à une certaine distance, à peu de distance.    - procul este, profani ! Virg. En. 6, 258: loin d'ici, profanes!    - sequi procul, Plaut. Poen. 3, 3, 6: suivre à distance.    - haud procul inde: non loin de là.    - procul ab + abl.: loin de.    - procul ab hoste: loin de l'ennemi.    - procul a mari, Sen.: loin de la mer.    - esse procul a conspectu, Cic. Agr. 2, 32, 87: être loin de la vue.    - procul + abl.: loin de.    - procul ripâ Tiberis, Liv. 2, 13, 6: loin de la rive du Tibre.    - procul mari, Liv.: loin de la mer.    - procul negotiis, Hor. Epod. 2, 1: loin des affaires.    - procul voluptatibus habere aliquem, Tac. An. 4, 62: tenir qqn éloigné des plaisirs.    - procul dubio: sans aucun doute.    - procul errant, Sall. J. 85, 38: ils se trompent grandement.    - haud procul est quin... Liv.: peu s'en faut que...    - haud procul erat quin nepotem agnosceret, Lhom.: il n'était pas loin de reconnaître son petit-fils.    - cuja vox sonat procul? Plaut. Curc. 1, 2, 18: de qui est la voix que l'on entend au loin?    - aes pretiosum, procul a Corinthio, Plin. 34, 2, 3, § 8: airain précieux, inférieur à celui de Corinthe.
    * * *
    prŏcul, adv. [st2]1 [-] loin, au loin. [st2]2 [-] de loin. [st2]3 [-] à distance, à une certaine distance, à peu de distance.    - procul este, profani ! Virg. En. 6, 258: loin d'ici, profanes!    - sequi procul, Plaut. Poen. 3, 3, 6: suivre à distance.    - haud procul inde: non loin de là.    - procul ab + abl.: loin de.    - procul ab hoste: loin de l'ennemi.    - procul a mari, Sen.: loin de la mer.    - esse procul a conspectu, Cic. Agr. 2, 32, 87: être loin de la vue.    - procul + abl.: loin de.    - procul ripâ Tiberis, Liv. 2, 13, 6: loin de la rive du Tibre.    - procul mari, Liv.: loin de la mer.    - procul negotiis, Hor. Epod. 2, 1: loin des affaires.    - procul voluptatibus habere aliquem, Tac. An. 4, 62: tenir qqn éloigné des plaisirs.    - procul dubio: sans aucun doute.    - procul errant, Sall. J. 85, 38: ils se trompent grandement.    - haud procul est quin... Liv.: peu s'en faut que...    - haud procul erat quin nepotem agnosceret, Lhom.: il n'était pas loin de reconnaître son petit-fils.    - cuja vox sonat procul? Plaut. Curc. 1, 2, 18: de qui est la voix que l'on entend au loin?    - aes pretiosum, procul a Corinthio, Plin. 34, 2, 3, § 8: airain précieux, inférieur à celui de Corinthe.
    * * *
        Procul, Aduerbium. Plaut. De loing.
    \
        Illos procul hinc ex occulto caederes. Terent. D'ici loing.
    \
        Haud procul hinc. Virgil. Non pas loing d'ici.
    \
        Homines superbissimi procul errant. Sallust. Errent et faillent grandement.
    \
        Procul esse. Ouid. Estre loing.
    \
        Procul, o procul este profani. Virg. Reculez vous loing, Reculez.
    \
        Sint procul a nobis iuuenes, vt foemina, compti. Ouid. Loing arriere de nous.
    \
        Quis tam procul a literis, quin, etc. Quintil. Qui est celuy tant esloingné des bonnes lettres et de tout scavoir, etc.
    \
        Accusatiuo. Curtius, Procul vrbem. Loing de la ville.
    \
        Ablatiuo. Curtius, Procul muro. Loing du mur.
    \
        Procul dubio. Sueton. Sans doubte, Certainement.
    \
        Illud procul vero est, quod plerique crediderunt, facillimam esse, nec vllius acuminis rusticationem. Colum. Cela est bien loing de la verité.

    Dictionarium latinogallicum > procul

  • 15 socer

    sŏcĕr, ĕri, m. beau-père. --- Cic. Off. 1, 129; Lael. 1, 1 et 5; Caes. BG. 1, 12 fin.; Ov. M. 1, 145; Hor. O. 3, 11, 39; id. Ep. 1, 19, 30.    - [gr]gr. ἑκυρός.    - nom. socerus, Plaut. Cas. 4, 2, 18; id. Men. 5, 5, 54.    - socer magnus: grand-père du mari ou de la femme. --- Modest. Dig. 38, 10, 4 § 6.    - socer seul: grand-père du mari ou de la femme. --- Dig. 50, 16, 146.    - plur. soceri: beaux-parents. --- Virg. En. 2, 457; 10, 79; Ov. M. 3, 132.
    * * *
    sŏcĕr, ĕri, m. beau-père. --- Cic. Off. 1, 129; Lael. 1, 1 et 5; Caes. BG. 1, 12 fin.; Ov. M. 1, 145; Hor. O. 3, 11, 39; id. Ep. 1, 19, 30.    - [gr]gr. ἑκυρός.    - nom. socerus, Plaut. Cas. 4, 2, 18; id. Men. 5, 5, 54.    - socer magnus: grand-père du mari ou de la femme. --- Modest. Dig. 38, 10, 4 § 6.    - socer seul: grand-père du mari ou de la femme. --- Dig. 50, 16, 146.    - plur. soceri: beaux-parents. --- Virg. En. 2, 457; 10, 79; Ov. M. 3, 132.
    * * *
        Socer, soceri, pen. cor. ma. gen. Cic. Le pere de ma femme, Mon beau pere.

    Dictionarium latinogallicum > socer

  • 16 vir

    vir, viri, m. [st2]1 [-] homme. [st2]2 [-] homme marié, mari, époux. [st2]3 [-] homme par excellence, homme de courage, homme de coeur. [st2]4 [-] soldat, guerrier, combattant, héros; fantassin (par opp. au cavalier). [st2]5 [-] homme distingué, personnage, personnalité, homme d'élite. [st2]6 [-] tête d'homme, individu, chaque homme (valeur distributive). [st2]7 [-] virilité; membre viril. [st2]8 [-] poét. au plur. les hommes, le genre humain. [st2]9 [-] vir = is, ille: lui, notre homme. [st2]10 [-] le mâle.    - gén. plur. virorum; Enn. Virg. Lucr. virûm.    - vir bonus: homme de bien.    - vir amplissimus: personnage très considéré.    - equites virique, Liv. 21, 27, 1: les cavaliers et les fantassins.    - equis viris (viris equisque): avec la cavalerie et l'infanterie, par tous les moyens.    - sine viro, Cat. 63, 6: sans membre viril.
    * * *
    vir, viri, m. [st2]1 [-] homme. [st2]2 [-] homme marié, mari, époux. [st2]3 [-] homme par excellence, homme de courage, homme de coeur. [st2]4 [-] soldat, guerrier, combattant, héros; fantassin (par opp. au cavalier). [st2]5 [-] homme distingué, personnage, personnalité, homme d'élite. [st2]6 [-] tête d'homme, individu, chaque homme (valeur distributive). [st2]7 [-] virilité; membre viril. [st2]8 [-] poét. au plur. les hommes, le genre humain. [st2]9 [-] vir = is, ille: lui, notre homme. [st2]10 [-] le mâle.    - gén. plur. virorum; Enn. Virg. Lucr. virûm.    - vir bonus: homme de bien.    - vir amplissimus: personnage très considéré.    - equites virique, Liv. 21, 27, 1: les cavaliers et les fantassins.    - equis viris (viris equisque): avec la cavalerie et l'infanterie, par tous les moyens.    - sine viro, Cat. 63, 6: sans membre viril.
    * * *
        Vir, viri, masc. gen. Plin. Homme.
    \
        Vir. Terent. Vaillant homme et virile, Homme vertueux.
    \
        Vir. Terent. Mari.
    \
        Matura viro filia. Virgil. Preste à marier.
    \
        Durus vir. Ouid. Mauvais mari et rude à sa femme.
    \
        O digno coniuncta viro. Virgil. O la bien mariee.
    \
        Vt relicta sensit sibi membra sine viro, etc. Catull. Apres que Atys se veit sans membre viril, Qu'il s'estoit coupé, etc. Qu'il s'estoit chastré.

    Dictionarium latinogallicum > vir

  • 17 terra

    terra, ae, f. (›das Trockene‹; vgl. τερσαίνω neben torreo u. ex-torris), die Erde, im Gegensatz zum Himmel, zum Meere, zur Luft usw., der Erdkörper, der Erdboden, das Land, I) im allg.: a) der Erdkörper, die Erde, terrae motus, Erdbeben, Cic. u.a.: terra in mundo sita est, Cic.: hunc statum esse huius totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, Cic.: terrā caeloque (auf Erden u. am H.) aquarum penuria est, Curt. – im Ggstz. zum Meere, terrae marisque cursus, Verg.: dah. terrā, zu Lande, iter Brundisium terrā petere, Cic.: terrā eodem pergit, Liv.: terrā marique, Cic., od. mari terrāque, Plaut. u. Liv., od. et mari et terrā, Nep., od. pelago terrāque, Ov., zu Wasser und zu Lande, von der Land- und Seeseite (dah. sprichw., terrā marique alqm conquirere, jmd. an aller Welt Enden, überall suchen, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 2: terrā marique omnia exquirere, durchsuchen, Sall. Cat. 13, 3): quisquis mari, quisque terrā venerit, Liv.: hic (moenibus) inclusus non terrā, non mari quicqnam sui iuris cernere, Liv. – in terris, auf Erden, Cic. Cael. 12. Hor. ep. 2, 2, 157. Sen. prov. 2, 6, 9: hanc vitam in terris agere, Verg. georg. 2, 538. – sub terras (in die Unterwelt) ire, Verg. Aen. 4, 654: sub terris (in der Unterwelt) sint iura deûm et tormenta nocentum, Prop. 3, 5, 39. – b) die Erde = das Erdreich, α)
    ————
    übh.: glaeba terrae, Liv.: glaebae terrarum, Lucr.: terram edere (wie γην εσθίειν), Erde essen = ungenießbare Dinge zu sich nehmen, Cels. 2, 7: terra non bibitur, Erde (v. der Hefe), Vopisc. Firm. 4, 5. – mihi terram inice, wirf Erde auf mich, Verg.: eam voraginem coniectu terrae explere, Liv.: has (rates) terrā atque aggere integere, Caes.: manibus sagulisque terram exhaurire, Caes.: aquam terramque petere od. poscere, s. aqua. – terrae filius, Erdensohn = ein unbekannter Mensch, Cic. ep. 7, 9, 1 u. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59; vgl. Min. Fel. 21, 7 u. Lact. 1, 1, 1: terrā orti, Eingeborene, Autochthonen, Quint. 3, 7, 26. – β) die Erde in bezug auf die Beschaffenheit, der Boden, ea, quae gignuntur e terra, die Erd- od. Bodenerzeugnisse, Cic.: terra argillosa aut lapidosa, Varro: terra aut arida aut satiata, Sen.: terra praepinguis et uvida, Colum.: terra sterilis et emoriens, Curt.: neque aliud est colere quam resolvere et fermentare terram, Colum. – c) die Erde = der Erdboden, terrae hiatus, Ov., Sen. u.a. (u. so repentini terrarum hiatus, Cic.): in eo loco dehisse terram, Varro LL. (u. so dehiscat mihi terra! die E. möge sich vor mir auftun, mich verschlingen! Verg.): terram obtueri od. intueri, zur E. sehen, Plaut. u. Caes.: de terra saxa tollere, Cic.: alqm ad terram dare, zu Boden schlagen (strecken), werfen (schleudern), Plaut. u. Liv.: u. so alqm affligere ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alqm pro-
    ————
    num in terram statuere (stauchen), Ter. – d) das einzelne Land, die Landschaft, abire in alias terras, in andere Länder, Cic.: in ea terra, Cic.: terra mea, Ov.: apposit. (s. Drak. Liv. 25, 7, 4), terra Arabia, Plaut.: terra Italia, Varro u. Liv.: terra Africa, Auct. b. Afr. – Plur. terrae, die einzelnen Länder zusammengenommen, die Erde, die Welt, terrae ultimae, Cic.: has terras incolentes, Cic.: pecunia quanta sit in terris, Cic.: orbis terrarum, der Erdkreis, Cic.: orbis terrarum omnium, Cic.: Carthaginienses principes terrarum, Liv.: populus princeps omnium terrarum, Liv. – solvent formidine terras, poet. = die Welt, die Menschen, Verg.: u. so terras coërceat omnes, Ov. – Genet. plur. oft partit. bei Advv. loci, ubi terrarum sumus? wo sind wir doch in aller Welt? Cic.: so auch ubicumque terrarum, Cic.: abire quo terrarum possent, Liv.: quoquo hinc asportabitur terrarum, Ter.: migrandum Rhodum aut aliquo terrarum, Brut. in Cic. ep.: nec usquam terrarum etc., Iustin. – II) personifiz., Terra, die Erde als Göttin, gew. Tellus, Cic. de nat. deor. 3, 52. Varro LL. 5, 57; r.r. 1, 1, 5. Ov. fast. 6, 299. – in den Augurbüchern tera, s. Varro LL. 5, 21. – archaist. Genet. Sing. terrai, Lucr. 1, 212 u.a., terras, Naev. bell. Pun. 1. fr. 18 Vahlen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > terra

  • 18 mare

        mare is (abl. mare, O.), n    [1 MAR-], the sea: o maria Neptuni, T.: ut adluantur mari moenia: ventosum, H.: placidum, V.: angustum, straits: numquam es ingressus mare, T.: remenso ire mari, V.: eo mari uti, navigate, Cs.: ros maris (i. e. ros marinus), rosemary, O.: terrā marique omnia exquirere, everywhere, S.: homines terrā et mari missurus, in all directions: terrāque marique acquirenda, i. e. at all hazards, Iu.: in reliquis maribus, Cs.: maris pontus, depths of the sea, V.: maria omnia caelo Miscuit, V.—Provv.: Omnia vel medium fiant mare, i. e. let the world be overwhelmed, V.: clames licet, et mare caelo Confundas, i. e. bluster, Iu.: maria montisque polliceri, i. e. make extravagant promises, S.: in mare fundat aquas, i. e. carry coals to Newcastle, O.—Of single seas: mare nostrum, i. e. the Mediterranean, Cs.: mare superum, the Adriatic: Africum, S.: inferum, the Etruscan Sea: Aegeum, Iu.— Sea-water, salt-water: Chium maris expers, i. e. unmixed, H.: acceptum mare naribus efflant, O.
    * * *
    sea; sea water

    Latin-English dictionary > mare

  • 19 mare

    măre, is ( abl. sing. mare, Varr. ap. Charis. p. 45 and 111 P.; and in Prisc. p. 759 ib.; Lucr. 1, 161; Ov. Tr. 5, 2, 20; id. P. 4, 6, 46; 198; Lact. Mort. Pers. 21, 11; gen. plur. marum, Naev. ap. Prisc. p. 770 P.), n. [root mar-, gleam, glimmer (cf. hals marmareê, Il. 14, 273); Gr. marmaros; Lat. marmor; Sanscr. mīras, sea; Goth. marei; Angl. - Sax. mere; Germ. Meer. Curtius, however, refers these words to root mar-, die; cf. morior, marceo], the sea, opp. to dry land.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: sol, qui Mare, terram, caelum contines tuo cum lumine, Enn. ap. Prob. Verg. E. 6, 31 (Trag. v. 322 Vahl.): indu mari magno, id. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 425 ib.):

    mare infidum,

    Plaut. Trin. 4, 1, 13:

    fluctuosum,

    id. Rud. 4, 2, 5:

    ventosum,

    Hor. C. 3, 4, 45:

    tumultuosum,

    id. ib. 3, 1, 26:

    tumidum,

    Verg. A. 8, 671:

    placidum,

    id. E. 2, 26:

    tranquillum,

    Plaut. Poen. 3, 1, 4:

    vastissimum,

    Cic. Pis. 24, 57:

    vastum atque apertum,

    Caes. B. G. 3, 12:

    profundum et immensum,

    Cic. Planc. 6, 15:

    planum,

    Juv. 12, 62:

    numquam ingressus es mare,

    Ter. Hec. 3, 4, 5:

    mare pedibus ingredi,

    Lact. 4, 15, 21:

    remenso ire mari,

    Verg. A. 3, 144: terrā marique, by sea and by land:

    terra marique acquirenda,

    i. e. at all hazards, Juv. 14, 222; v. terra.—In plur.: maria salsa, Enn. ap. Non. 183, 18 (Trag. v. 145 Vahl.):

    quibus cavernis maria sustineantur,

    Cic. Tusc. 5, 24 fin.:

    in reliquis maribus,

    Caes. B. G. 5, 1, 2.— Poet. as a figure for hard-heartedness:

    te saevae progenuere ferae Aut mare, etc.,

    Ov. H. 7, 39; cf. Cat. 64, 155; cf. also: Nam mare haud est mare; vos mare acerrumum;

    nam in mari repperi, hic elavi bonis,

    Plaut. As. 1, 2, 8 sq.: meretricem ego item esse reor mare ut est;

    quod des devorat, numquam abundat,

    id. Truc. 2, 7, 17 sq. —In apposition with Oceanus:

    proximus mare Oceanum in Andibus hiemarat,

    Caes. B. G. 3, 7, 2; Tac. H. 4, 12; cf.

    also: ecce maris magna claudit nos obice pontus,

    the depths of the sea, Verg. A. 10, 377:

    maria omnia caelo Miscere,

    id. ib. 5, 790.—Prov.: mare caelo miscere, to mingle sea and sky, i. e. to raise a terrific storm, bluster:

    clames licet, et mare caelo Confundas, homo sum,

    Juv. 6, 282:

    quis caelum terris non misceat et mare caelo,

    id. 2, 25: terrā marique aliquid quaerere or conquirere, to search for a thing by sea and land, i. e. everywhere, Plaut. Poen. prol. 105; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9; Sall. C. 13: maria et montes polliceri, to promise seas and mountains, i. e. more than one can perform, id. ib. 23, 2: his qui contentus non est, in mare fundat aquas, pour water into the sea, i. e. fill that which is already full, Ov. Tr. 5, 6, 44.—
    B.
    In partic., of single seas:

    mare nostrum,

    i. e. the Mediterranean Sea, Caes. B. G. 5, 1; Sall. J. 17; Plin. 6, 28, 30, § 126; Luc. 8, 293:

    mare superum,

    the Upper Sea, the Adriatic, Plaut. Men. 2, 1, 11; Cic. de Or. 3, 19, 69; Mel. 2, 4; Plin. 3, 5, 6, § 41; 3, 5, 10 al.: mare inferum, the Etruscan Sea, Cic. l. l.; Att. 8, 3, 5; Mel. l. l.;

    Plin. l. l. al.: mare Aegeum,

    Juv. 13, 246: mare rubrum, v. ruber;

    of a fresh - water lake: Galileae,

    Vulg. Matt. 4, 18.—
    II.
    Transf. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Sea-water, salt-water:

    Chium maris expers,

    unmixed Chian wine, Hor. S. 2, 8, 15 (id est, sine aqua marina, Schol. Acr.); so,

    vinum mari condire,

    Plin. 14, 7, 9, § 73.—
    B.
    The color of the sea, sea-green:

    smaragdi virens mare,

    Plin. 37, 6, 21, § 80. —
    * C.
    Of the air: mare aëris, the sea, i. e. expanse of air:

    id omne Aëris in magnum fertur mare,

    Lucr. 5, 276.—
    D.
    A large vessel:

    bases et mare aëneum,

    Vulg. 4 Reg. 25, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > mare

  • 20 coniux

        Coniux, coniugis, pen. cor. com. gen. a Coniugo, coniugas, vt ait Phocas. Le marié ou la mariee, Le mari ou la femme de quelcun.
    \
        Coniux, pro Sponsa. Virgil. La fiancee, L'accordee.
    \
        Conciliat animos coniugum partus fere. Senec. Le plus souvent les enfans sont cause que le mari et la femme s'entr'aiment.
    \
        Aurea coniux. Virgil. Belle.
    \
        Debita coniux. Ouid. Promise.
    \
        Rege coniux digna. Senec. Digne d'estre mariee à un roy.
    \
        Iusta. Senec. Legitime.
    \
        Lignea. Catul. Seiche comme bois.
    \
        Orbatus coniux. Stat. Veuf.
    \
        Regia. Virgil. La royne.
    \
        Captus alia coniuge. Ouid. Qui est amoureux d'une autre femme.
    \
        Deiectam coniuge esse. Virgil. Avoir perdu son mari, Estre veufve.

    Dictionarium latinogallicum > coniux

См. также в других словарях:

  • MARI — (aujourd’hui tell Hariri) est à 12 kilomètres au nord nord ouest d’Abou Kémal, ville de la République syrienne, à quelques kilomètres de la frontière de l’Iraq, sur la rive droite de l’Euphrate, qui coule actuellement à l’est à 2,5 km, alors que… …   Encyclopédie Universelle

  • MARI — MARI, one of the principal centers of Mesopotamia during the third and early second millennia B.C.E. The archaeological and epigraphical discoveries there are of prime significance for the history of Mesopotamia and Upper Syria. The Akkadian… …   Encyclopedia of Judaism

  • Mari language — Mari марий йылме marij jəlme Spoken in Russian Federation: autonomous republics Mari El, Bashkortostan, Tatarstan, Udmurtia; oblasti Nizhny Novgorod, Kirov, Sverdlovsk, Orenburg; Perm Krai …   Wikipedia

  • Mari (Mésopotamie) — Mari (site archéologique) Pour les articles homonymes, voir Mari. Ziggourat ou haute terrasse de Mari (près du palais) Le site archéologique de Mari (Tell Hariri …   Wikipédia en Français

  • Mari (site archeologique) — Mari (site archéologique) Pour les articles homonymes, voir Mari. Ziggourat ou haute terrasse de Mari (près du palais) Le site archéologique de Mari (Tell Hariri …   Wikipédia en Français

  • Mari, Syria — Mari (modern Tell Hariri, Syria) was an ancient Sumerian and Amorite city, located 11 kilometers north west of the modern town of Abu Kamal on the western bank of Euphrates river, some 120 km southeast of Deir ez Zor, Syria. It is thought to have …   Wikipedia

  • Mari people — Mari Total population 604,000 Regions with significant populations …   Wikipedia

  • Mari Sandoz — Mari Sandoz, 1938 Mari Susette Sandoz (May 11, 1896 March 10, 1966) was a novelist, biographer, lecturer, and teacher. She was one of Nebraska s foremost writers, and wrote extensively about pioneer life and the Plains Indians, and has been… …   Wikipedia

  • Mari (given name) — Mari Pronunciation Má rí Gender Female Origin Word/Name Japanese Meaning Different depending on the kanji Region of origin …   Wikipedia

  • MARI (ethnie) — MARI, ethnie Connus dans le passé sous le nom de Tchérémisse (ce nom apparaît dans les manuscrits du Xe siècle), les Mari se nomment eux mêmes mar , mari , marii , mar signifiant homme. Ils vivent essentiellement dans les régions centrales de la… …   Encyclopédie Universelle

  • Mari Boine — performing at Riddu Riđđu 2006 Background information Birth name Mari Boine Persen Born …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»